Zarys dziejów Bogucina cz. 3

Ziemia, na której gospodarowali chłopi nie stanowiła ich własności. Chłop był tylko jej użytkownikiem a rzeczywistym właścicielem był dziedzic. Zwyczajowo było to użytkowanie dziedziczne, przekazywane na męskich potomków. Pan wsi mógł jednak zawsze usunąć chłopa z gospodarstwa. Był panem jego życia i śmierci, gdyż mógł wydawać nawet wyroki śmierci. Chłopi byli zobowiązani do odrabiania pańszczyzny na rzecz folwarku. Pańszczyzna tygodniowa była formą pracy wykonywanej od wschodu do zachodu słońca, a jej wymiar był uzależniony od wielkości posiadanego gospodarstwa. Obowiązywał nawet specjalny regulamin wykonywania pańszczyzny. Co prawda nie udało się dotrzeć do instrukcji dotyczącej powinności bogucińskich włościan, wobec tutejszych właścicieli dóbr, jednak można przypuszczać, że był on porównywalny z regulaminem dla innych folwarków i wsi poddańczych.
W tego rodzaju zapisach było przewidziane, że np. w ciągu jednego dnia roboczego odrabiający mieszkańcy gospodarstwa muszą:

  1. zaorać jedną morgę ziemi czworgiem bydła i dwojgiem ludzi.
  2. redlić prętów trzysta, a bronować czterysta
  3.  wymłócić w ciągu dnia, pracując od świtu do zachodu słońca, zboża ozimego po 30 snopów, zaś jarego 45 snopów.
  4. kosiarz, który wychodzi na pańską łąkę, powinien wykosić w ciągu dnia 24 zagony.

Podobne wyliczenia dotyczyły także innych czynności, jak redlenie, zwózka zboża itp.

Jak wynika z zachowanych dokumentów, włościanie z Bogucina oprócz odrabiania pańszczyzny byli zobowiązani również do składania danin (czynszu), w postaci kur, gęsi, czy jajek. Zwyczajowo czynsz przekazywano swojemu panu w dniu 11 XI, czyli na św. Marcina, ewentualnie, co kwartał.

Innym rodzajem obciążenia chłopskiego, tym razem na rzecz kościoła parafialnego, była dziesięcina. Jej geneza sięga początków państwowości polskiej. Polegała ona na oddawaniu, co 10 snopa z pola (stąd: dziesięcina snopowa) i była niezwykle niekorzystna dla chłopa, ponieważ zboże musiało pozostawać na polu, aż do chwili, gdy osoba duchowna lub jej przedstawiciel wskazał, które snopki mają zostać dostarczone do jego stodoły.

Przez wiele wieków postanowienia dotyczące chłopów miały na celu coraz to większe przywiązanie ich do ziemi. Nieznane było pojęcie wolnego przepływu ludności wiejskiej, jako że tylko jeden chłop mógł opuścić wieś w ciągu jednego roku. Właściwie tylko córki chłopskie mogły to uczynić w celu zamążpójścia, choć i to prawo skutecznie ograniczano. Wszystko to sprawiało, że możliwości legalnego opuszczenia wsi były przez wiele wieków bardzo ograniczone i dopiero tzw. Dekret Grudniowy z 21 grudnia 1807 r. wydany przez władze Księstwa Warszawskiego przyznał chłopom pozorną swobodę. Od tej pory chłop mógł opuścić wieś, jednak był zobowiązany do pozostawienia swemu panu tzw. załogi, czyli inwentarza żywego, budynków i narzędzi, a także zasiewów.

W roku 1754, na mocy kilku procesów (1748, 1749 i 1752 r.) Jan Karol z Olszewic Olszewski, starosta grodzki żydaczowski, delegat przysięgły oddał w prawne, i rzeczywiste posiadanie dalsze części wsi Bogucin wielmożnemu Sewerynowi Rzewuskiemu, wojewodzie wołyńskiemu. Rekwizycja dóbr, rozpościerających się ku granicy z Ługowem i Garbowem wraz z poddanymi pańszczyźnianymi, a należącymi do tej pory do Floriana Iżyckiego, łowczego łukowskiego odbyła się 29 listopada tegoż roku w obecności szlachetnie urodzonych Alberta Laskowskiego, Wojciecha Szymańskiego i szlachetnego czcigodnego Wawrzyńca Szymkowicza. Tu znajdują się niwy półłanowe kolejnych pięciu chłopów pańszczyźnianych – pojawiają się nazwiska Sagan, Bieniek i Longa. Dosyć interesująco przedstawiona została specyfikacja części bogucińskich pól: niwa od kościołka św. Leonarda żytem zasiana, na Klinie pole żytem zasiane, pszenicą na jare pola za gaikiem ku Ługowowi. Wymieniony kościółek, a raczej kaplica św. Leonarda znajdowała się w miejscu obecnego starego kościoła garbowskiego i uległa zniszczeniu przed końcem XVIII wieku. Oznacza to, że tereny leżące po południowej stronie drogi prowadzącej z Garbowa do Ługowa należały do dziedzica z Bogucina. Najprawdopodobniej chodziło tu o grunty garbowskiego folwarku.

W roku 1775 Bogucin i Garbów, ośrodki rozwijające się dotąd równolegle, sprzedane zostały staroście tarnogórskiemu i olkienickiemu Michałowi Granowskiemu, postaci bardzo popularnej wśród miejscowej szlachty. W 1783 r. został on mianowany pisarzem wielkim koronnym, a następnie sekretarzem wielkim koronnym. Wiek XIX stał się początkiem utraty znaczenia roli Bogucina, wówczas miejscowość ta przestała być siedzibą właścicieli dóbr ziemskich. Role się odwróciły i od tej pory to Garbów stał się siedzibą właścicieli dóbr, a w Bogucinie pozostał jedynie folwark, należący już od tej pory do dworu garbowskiego. O jego istnieniu, jeszcze dziś przypomina kilkanaście lip, będących pozostałością alei dojazdowej do budynków folwarcznych.

We wczesnych latach XIX w. (1819 r.) Bogucin przejęli we władanie Jezierscy, właściciele Garbowa. W roku 1827 wieś Bogucin liczyła 29 domów
i 240 mieszkańców.

Z analizy bardzo dokładnej mapy Meyera von Hendesfelda z 1801 r. (Karte de Westgalizien) wynika, że w tym czasie znajdowały się tu trzy skupiska ludności wiejskiej. Jedno z nich ulokowane było w pobliżu folwarku,
a w niedalekim sąsiedztwie, w kierunku na południowy wschód, mieściło się następne, o porównywalnej wielkości. Największa osada była skupiona wzdłuż doliny, której bieg rozpoczynał się od drogi prowadzącej do kościoła (miejsce obecnego skrzyżowania z drogą do Ługowa), a kończył przy stawie leżącym obok folwarku. W odległości ok. 200 metrów od wymienionej drogi znajdował się inny staw i to niejako on miał stanowić centrum dla tej osady.
W następnych latach, kolejne zabudowania zaczęto odsuwać od tej doliny, by ostatecznie rozlokować je wzdłuż dwóch dróg, jakie przebiegały przez wieś. Warto w tym miejscu zauważyć, że droga do Lublina, nazywana gościńcem lubelskim biegła zupełnie inną trasą niż ta dzisiejsza. Od skrzyżowania z drogą do Lesiec kierowała się ona na południowy wschód, przecinała na ukos włościańskie pola i omijając boguciński las od strony południowej prowadziła dalej przez obecną miejscowość – Zofiówka. W latach 1833-1835, za czasów panowania w Garbowie Jana Nepomucena Jezierskiego wybudowano trakt bity z Warszawy do Lublina, czyli drogę z wałowanego kamiennego tłucznia lub granitowych kamieni polnych, choć gościniec istniał jeszcze przez jakiś czas, o czym świadczy choćby opis pól z roku 1864. W pracach budowlanych nowej drogi uczestniczył również hrabia Jezierski, przez co sprawił, że omijała ona łukiem park dworski. Jednak po II Wojnie Światowej dokonano drastycznego posunięcia, przeprowadzając drogę przez jego środek.

Niedługo potem następuje okres ogromnych przemian na obszarach wiejskich, w tym również i Bogucina. Zniesione zostaje poddaństwo oraz prawo panów do karania chłopów karą śmierci, a w roku 1863 wybucha
w Królestwie Polskim powstanie i ogłoszony zostaje Manifest Tymczasowego Rządu Narodowego. Wraz z Manifestem powstańczym zostały ogłoszone dekrety uwłaszczeniowe Tymczasowego Rządu Narodowego. Znosiły one pańszczyznę, nadawały włościanom użytkowaną przez nich ziemię na własność, a chłopom bezrolnym za wzięcie udziału w powstaniu obiecywały po trzy morgi ziemi. W celu odciągnięcia chłopów od powstania, rząd carski ogłosił w marcu 1864 r. uwłaszczenie chłopów w Królestwie. Reforma ta była prawie wierną kopią dekretów uwłaszczeniowych Tymczasowego Rządu Narodowego. Na jej mocy włościanie otrzymali użytkowaną przez siebie ziemię na własność bez odszkodowania na rzecz ziemian. Oficjalnie zapłatę tych odszkodowań przejął na siebie rząd carski, choć w rzeczywistości pieniądze na ten cel czerpano z wieczystych podatków gruntowych, nałożonych na ludność.

Na podstawie ukazu uwłaszczeniowego Wydział Lubelskiej Komisji ds. Włościan sporządził tzw. tabele likwidacyjne dla wsi Bogucin znajdującej się wówczas w Guberni Lubelskiej, powiecie Lubelskim, okręgu Lubartowskim, gminie Garbów. W tabeli tej, którą umieszczono poniżej, znalazły się personalia 37 włościan, którym przekazano na własność łącznie 737 mórg 110 prętów (dalej przywoływane, jako m.pr.) ziem użytkowych oraz 18 m. 247 pr. Nieużytków, co stanowiło ok. 43% ogólnego obszaru wsi. Wieś pozyskała także z majątku dworskiego wspólny wygon, czyli pastwisko o wielkości obszarowej 3 m. 165 pr. Średnia wielkość gospodarstw otrzymanych w drodze uwłaszczenia wynosiła około 21 m. Wartość całego kapitału likwidacyjnego, należnego dotychczasowemu właścicielowi tych dóbr ziemskich – Aleksandrowi Jezierskiemu – wyceniono na kwotę 5323 rubli 89 kopiejek.

Poniżej znajduje się tabela – pochodząca z powyższego dokumentu – z wykazem mieszkańców wsi (zwanych wówczas osadnikami), którzy jako pierwsi w historii Bogucina otrzymali na własność gospodarstwa rolne.

 

Nr gospodarstwa.Gospodarstwa, które całkowicie przeszły na własność chłopów na podstawie Najwyższych Dekretów z dnia  19 lutego(2 marca) 1864 roku.

Obszar każdej działki przy gospodarstwie w morgach i prętach

Powierzchnia, podlegająca wynagrodzenia od rządu zgodnie z artykułem 14-26 Dekretu o Komisji Likwidacyjnej
Pod zabudowę mieszkalną z ogrodem warzywnym  lub bezPod ziemię ornąPod łąkiPod pastwiskaNieużytkiOgółem
Wg kolejnościWg projektu tabeli likwidacyjnej
m.pr.m.pr.m.pr.m.pr.m.pr.m.pr.RubleKop.
1Jan Stachyra115219112262118979 2/3
2Mikołaj Nakonieczny11391931131212011021
3Wojciech Burdel vel Rozwadowski11618102266204479
4Franciszek Kozioł11701942262110079
5Andrzej Nakonieczny1131191022666211651021
6Jan Łuczywek154182226662081021
7Jan Dados17418209266192021979
8Ignacy Stachyra13218237166621411021
9Kazimierz Rozwadowski29317196110261929779
10Ignacy Banaszek241172221221920931021
11Andrzej Wójcik23818601151020231021
12Laurenty Korczak1902028622725221281021
13Seweryn Woch?202711021
14Edward Mochaupt22519109247?22811021
15Antoni Nakonieczny
16Franciszek Winiarczyk227162611246271916179
17Wojciech Wójcik Feliniak139????139
18Filip Wójcik264181331145422028479
19Maciej Wójcik28418831200452028479
20Jan Rozwadowski vel Burdel116187212004221301021
21Łukasz Paruch1361821311804221171109
22Jan Paruch118172311210352019479
23Piotr Paruch15717217176205079
24Wojciech Wójcik Szczepaniak174172081140352015779
25Wincenty Smolak127617274110047217079
26Kazimierz Kuźma129317451105462018979
27Ignacy Beda28417241100312023979
28Paweł Mazur128517101190201851021
29Feliksowa Wójcik215517200119610212611021
30Franciszek
Rozwadowski vel Burdel
2126181711961022491021
31Antoni Banaszek329171461206822891021 2/3
32Andrzej Rybkowski2277178612105212781021 2/3
33Filip Kowalczyk1218178712605202701021 2/3
34Michał Wójcik11451722250692022879 2/3
35Mateusz Wójcik112417681196212010979 2/3
36Franciszek Wójcik11441831116212028479 2/3
37Kacper Chabros127717101410046201742042 2/3?
38Wygon3165355

 

Osadnicy z poz. 15 i 16 otrzymali grunty stanowiące jedną integralną własność. Dwa lata później (w roku 1866) dokonano kilka zmian w stosunku do tabeli pierwotnej i ujęto je w rejestrze pomiarowym. We wspólne użytkowanie gospodarstwa z Janem Stachyrą wszedł Franciszek Winiarczyk a z Antonim Nakoniecznym, Stanisław Wójcik. Natomiast Jakub Chmielowski zastąpił Kazimierza Rozwadowskiego,a Wawrzyniec Korczak, Laurentego Korczaka.
W rejestrze, oprócz danych osobowych, wyszczególniono również położenie nadanych gruntów:

nrImię i nazwiskoPołożenie gruntów
1Jan Stachyra
Franciszek Winiarczyk
w polu pod Ługów
przymiarki
2Mikołaj Nakoniecznyw polu pod Ługów
przymiarki
3Wojciech Burdel vel RozwadowskiW polu pod Ługów
przymiarki
4Franciszek Koziołw polu pod Ługów
przymiarki
5Andrzej Nakoniecznyw polu pod Ługów
przymiarki
6Jan Łuczywekw polu pod Ługów
przymiarki
7Jan Dadosw polu pod Ługów
przymiarki
8Ignacy Stachyraw polu pod Ługów
przymiarki
9Jakub Chmielowskiw polu pod Ługów
przymiarki
10Ignacy Banaszekw polu pod Ługów
przymiarki
11Andrzej Wójcikw polu pod Ługów
przymiarki
12Wawrzyniec Korczakw polu pod las
13Seweryn Wochw polu pod las
14Edward Mohauptw polu pod las
15Antoni Nakonieczny
Stanisław Wójcik
w polu pod las
16Wojciech Wójcik Feliniakw polu pod las
17Maciej Wójcikw polu pod las
18Jan Rozwadowski vel Burdelpod lasem za szosą
19Łukasz Paruchw polu pod las
pod lasem za szosą
20Jan Paruchw polu pod las
pod lasem za szosą
21Piotr Paruchw polu pod las
pod lasem za szosą
22Wojciech Wójcik Szczepaniakw polu pod las
pod lasem za szosą
23Wincenty Smolakw polu pod las
pod lasem za szosą
24Kasper Chabrosw polu pod las
pod lasem za szosą
25Kazimierz Kuźmaw polu pod las
pod lasem za szosą
26Ignacy Bedaw polu pod las
pod lasem za szosą
27Paweł MazurW polu pod las
28Feliksowa Wójcikw polu pod las
29Franciszek Rozwadowski vel Burdelw polu pod las
30Antoni Banaszekw polu pod las
31Andrzej Rybkowskiw polu pod las
przy granicy dóbr Piotrowice
32Filip Kowalczykw polu pod las
pod lasem za szosą
przy granicy dóbr Piotrowice
33Michał Wójcikw polu pod las
pod lasem za szosą
przy granicy dóbr Piotrowice
34Mateusz Wójcikw polu pod las
pod lasem za szosą
przy granicy dóbr Piotrowice
35Franciszek WójcikW polu pod las
pod lasem za szosą
przy granicy dóbr Piotrowice

 

Nazwa przymiarki oznaczała grunty rozpościerające się od gospodarstwa nr 12 do granicy ze Sługocinem, w okresie późniejszym zmieniona na przedatki.

Każde z gospodarstw otrzymało również łąkę pod Karolinem. Wieś weszła także w posiadanie gruntów wspólnych o powierzchni 19 m. 282 pr., które stanowiły:

  • ulica we wsi przy osadach od nr 1 do 12 o powierzchni 2 m. 80 pr.;
  • ulica przy osadach od nr 13 do 35 o powierzchni 2m. 174pr.;
  • wygon z południowej strony wsi do lasu o powierzchni 3 m. 165 pr.;
  • wygon od kuźni do lasu o powierzchni. 5 m. 24 pr.;
  • szosa z Warszawy do Lublina o powierzchni 6 m. 139 pr.

W wymienionym rejestrze pomiarowym znalazły się również grunty należące do folwarku.

LpBOGUCIN FOLWARKPowierzchnia ogólna
morgipręty
1Ogrody i zabudowania140
 2Przy zabudowaniach folwarcznych5267
 3Przy zabudowaniach folwarcznych14206
 4Przy zabudowaniach folwarcznych21166
 5Przy zabudowaniach folwarcznych48
 6Przy zabudowaniach folwarcznych4210
 7Przy zabudowaniach folwarcznych6135
 8Zabudowania folwarku2263
 9Przy szosie z Warszawy do Lublina2109
 10Przy szosie z Warszawy do Lublina13245
 11Przy powyższym i we wsi2140
 12Przy szosie1109
 13Ulice w folwarku3152
 14Część drogi do Garbowa1202
 15Za folwarkiem28472
 16W powyższym12103
 17Przy powyższym1245
 18Przy szosie6956
 19Szosa z Warszawy do Lublina6220
 20Przy szosie z Warszawy do Lublina1242
 21Przy szosie z Warszawy do Lublina20292
 22Przy szosie z Warszawy do Lublina2550
 23Przy szosie z Warszawy do Lublina24234
 24Przy szosie z Warszawy do Lublina110191
 25Jeziorko przy gruntach włościańskich1200
 26Przy gruntach włościańskich13155
 27Przy gruntach włościańskich1283
 28Przy gruntach włościańskich374
 29Przy granicy dóbr Moszanka19287
 30Droga do szopy i szopa1247
 31Przy granicy dóbr Moszanka154
 32Droga do wsi Bogucin240
 33Przy granicy dóbr Leśce41210
 34W łąkach pod Karolin227
 35Osada karczmy180
 36Osada kowala163

 

Łącznie pod gruntami folwarku znajdowało się 901 m. i 216 pr., czyli prawie 505 ha. Rejestr nie podaje konkretnych danych dotyczących rozmiarów terenów leśnych znajdujących się na terenie miejscowości, albowiem w kolejnej tabeli (z powyższego rejestru) znajdujemy jedynie powierzchnię lasów, określonych jako lasy przyległe pod Bogucinem, bez wyszczególnienia wielkości obszarowych w samym Bogucinie. Jednakże zapisy zachowanych dokumentów pozwalają przyjąć, że stanowiły one różnicę pomiędzy ogólną powierzchnią wsi, a sumą własności chłopskich i folwarcznych i zajmowały powierzchnię ok. 120 mórg. Prawie do końca XIX wieku, lasy te pozostawały pod wyłącznym zarządem właścicieli folwarku.

 

LpLasy przyległe pod BogucinemPowierzchnia ogólna
morgipręty
1Przy granicy dóbr Leśce2153
2Przy granicy dóbr Leśce1284
3Przy granicy dóbr Leśce i Piotrowice13562
4Przy granicy Wysokie1529
5Przy granicy Wysokie115
6Przy granicy Piotrowice58
7Szosse przyległe5172
 Razem326253

 

Podczas przeprowadzania procesu uwłaszczeniowego nierozwiązana została sprawa serwitutów, czyli dożywotniego prawa włościan do korzystania z dworskich lasów i pastwisk. W świetle ówczesnego prawa wymienione
w tabeli likwidacyjnej gospodarstwa (wyjątek stanowiły cztery z nich) miały prawo:

a)    otrzymywać z dworskiego lasu drzewo do naprawy budynków i ogrodzeń na remont jednej chałupy, jednej stodoły i jednej obory;

b)    do wjazdu do dworskiego lasu bez siekiery, dwa razy w tygodniu po zbiórkęopału: każde gospodarstwo mogło wywieźć 52 fury na rok;

c) wypasać swoje bydło w dworskich lasach;

d) poić bydło w dworskim stawie.

Kilka lat później, w dniu 30 kwietnia 1881 r. zapis odnoszący się do ilości drzewa opałowego przybrał bardziej szczegółowe brzmienie: mają oni prawo wywozić go jednokonnymi furami, ogólna liczba, których została określona przez tabele na 52 fury równa się trzydziestu pięciu (35) furom dwukonnym, zawierających do 20 stóp sześciennych masy drzewnej.

Zezwolenie władz carskich na wywożenie tak dużej ilości drzewa było swoistym aktem zagłady dla bogucińskiego lasu. 29 września 1889 r., według dobrowolnej umowy zawartej przez właściciela majątku Garbów Aleksandra hrabiego Jezierskiego z włościanami wsi Bogucin, zatwierdzonej przez Urząd Gubernialny: w zamian za wszystkie (…) prawa na leśne i łąkowe (pastwiska), włościanie otrzymali na wspólną własność z ziem dworskich,

a) lasy w uroczysku „Waluń.” 36 m. i w uroczysku „Brzegi” 19 m. i 150 pr.

    i pod drogę do niego około 50 pr.,

  b) ziemi ornej w miejscowości „Waluń” 74 m.

 c) staw pośród ziem włościańskich o powierzchni 1 m 110 pr.,
łącznie 131 morg, 10 prętów.

W związku z zawarciem powyższej umowy korzystanie przez włościan z serwitutów na ziemiach szlacheckich zakończyło się, a wyżej wymienione grunty będą od tej pory aż do okresu scalenia, w dokumentach państwowych określane nazwą zaserwitutowe, czyli otrzymane za serwituty.

Warto jeszcze wspomnieć, że od roku 1867 wieś zmieniła swą przynależność terytorialną i od tej pory została włączona do powiatu Nowa Aleksandria (Puławy) a jego pierwszym naczelnikiem został mianowany Michaił Biełozierski.

W roku 1895 Lublinskaja Gubernskaja Pierepisnaja Kommisija (Lubelska Gubernialna Komisja Spisowa) sporządziła spisy ludności dla całej Guberni. Według tego rejestru sytuacja demograficzna mieszkańców gminy Garbów przedstawiała się następująco:

nrnazwa miejscowości

mężczyźni

Kobiety

1Garbów

234

232

2Zagrody

77

83

3Przybysławice

203

199

4Gutanów

164

156

5Garbów mały

27

31

6Bogucin

211

215

7Piotrowice

187

180

8Leśce

105

95

9Wólka Lesiecka

22

15

10Karolin

177

169

11Borków

166

155

12Janów

116

124

 

Według powyższego spisu wieś Bogucin liczyła wtedy 77 gospodarstw, a więc dwukrotnie więcej niż w roku 1864, co świadczy o tym, że już wtedy rozpoczęto podziały gospodarstw pomiędzy członków rodzin. Gdyby w podobny sposób skonfrontować ilość zamieszkałych wtedy osób, z danymi ze spisu w roku 1829, to liczba ta wzrosłaby o blisko 80% (z 240 mieszkańców do 426).

Wyniki tych porównań najdobitniej dowodzą, że wieś rozwijała się w wielkim tempie, a o jego dynamice w głównej mierze świadczyła liczba urodzeń. Niestety w parze ze wzrostem zaludnienia nie nadążał postęp techniczny, co sprawiało, że ludzie na wsi w dalszym ciągu żyli w ubóstwie, a przeludnienie i związane z tym rozdrobnienie gospodarstw niosło ze sobą coraz to większe problemy, na których rozwiązanie trzeba było poczekać jeszcze ponad trzydzieści lat.

Przy tej okazji warto przytoczyć garść informacji personalnych o mieszkańcach Bogucina, u schyłku XIX stulecia. Dla zobrazowania sytuacji demograficznej miejscowości, pod kątem powszechności występujących na tym obszarze nazwisk, przytoczona została statystyka urodzeń z wybranego okresu.

I tak w latach 1876-82 i 1890-95 najczęściej przewijającymi się w dokumentach USC były nazwiska: Wójcik (37 urodzeń), Rozwadowski (20), Banaszek (17) i Paruch (11). I to właśnie dane dotyczące urodzeń, spośród tych czterech najpopularniejszych wówczas nazwisk, przedstawione zostały w poniższej tabeli.

 

Nazwisko i imię ojcaNazwisko rodowe matkiImiona dzieci urodzonych w latach
1876-82 i 1890-95
Wójcik AntoniSyrokaMichał
Wójcik JanPeciakKatarzyna, Józef
Wójcik JanNakoniecznaAnna, Marianna
Wójcik JanDadosEwa
Wójcik JanDudekMarianna, Urszula, Karolina, Ignacy
Wójcik JanRudnickaKarolina, Katarzyna, Józefa
Wójcik FranciszekMajewskaAgnieszka, Jan
Wójcik WojciechDrozdJakub
Wójcik AntoniNie rozczytaneKatarzyna
Wójcik IgnacyParuchJan, Stanisław, Józefa
Wójcik MateuszNie rozczytaneIgnacy
Wójcik MichałNie rozczytaneJan, Katarzyna
Wójcik JanPaciorekMarianna
Wójcik FranciszekWójcikAgnieszka, Tekla, Stanisław
Wójcik MichałSikorskaKatarzyna
Wójcik IgnacyJędrejekFranciszek, Katarzyna
Wójcik JanGibułaAnna, Józefa
Wójcik JanDudaFranciszek
Wójcik KarolSzczepańskaFranciszek
Wójcik MateuszDudaLeonard
Wójcik JózefWójcikPiotr
Wójcik MichałParuchAnna
Rozwadowski AndrzejNakoniecznaMarianna
Rozwadowski StanisławKanadysMarianna, Ignacy, Szczepan
Rozwadowski IgnacyWójcikJan, Anna, Władysław, Franciszek, Piotr
Rozwadowski MichałMańkowskaAgnieszka, Józefa, Mateusz, Jan
Rozwadowski  IgnacyGoralKatarzyna
Rozwadowski JanKoziełMarianna, Józef, Kazimierz
Rozwadowski JanKozakKatarzyna
Rozwadowski IgnacyChołodyMarianna
Rozwadowski LeonardKoziołWawrzyniec
Banaszek IgnacyUzarekJan, Katarzyna, Agnieszka, Marianna, Bronisław, Anna
Banaszek KazimierzGrabowskaKatarzyna, Anna, Wiktoria, Petronela, Józef
Banaszek WojciechPasternakAnna, Wawrzyniec
Banaszek AntoniRemijaszMarianna, Juljanna
Banaszek AntoniNakoniecznaAgnieszka
Banaszek AntoniKawiakStanisław
Paruch JózefPeciakJózefa, Anna, Jan, Władysław
Paruch JanSalomonJózef, Franciszek
Paruch PiotrDołożyńskaJan
Paruch AntoniKosiorFranciszek
Paruch JanŁaszczWiktoria
Paruch LeonardWójcikFranciszek, Marianna

 

Nie trudno zauważyć przypadki par, gdzie każde z małżonków, już w chwili zawierania związku, nosiło to samo nazwisko. Taka sytuacja występowała pośród osób o nazwisku Wójcik i trudno się temu dziwić, widząc jak spora populacja występowała wśród tych właśnie rodzin. Do dnia dzisiejszego Wójcikowie stanowią największy odsetek mieszkańców wsi. Nieco później nastąpił dynamiczny wzrost urodzeń męskich potomków wśród rodu Stachyrów, co sprawiło, że pod względem liczebności stali się oni wkrótce (na okres blisko 100 lat) drugą rodziną we wsi.

A oto, jak na podstawie analizy powyższych akt USC przedstawiała się ogólna statystyka narodzin. W okresie 6 lat (1890 – 95) urodziło się w Bogucinie 153 dzieci (75 dziewcząt i 78 chłopców), a najwięcej, bo aż 30 przyszło na świat w roku 1895. Dla porównania, w tym samym okresie odnotowano 78 zgonów, z czego najwięcej, bo 18 w roku 1890.

Z prostego rachunku wynika, że liczba mieszkańców wsi, w ciągu 6 lat zwiększyła się o kolejnych 75 osób. Te imponujące liczby sprawiały, że jeszcze przez wiele lat przyrost naturalny mieszkańców Bogucina wyrażał się zdecydowanie w liczbach dodatnich.

W roku 1900 lub 1901, po śmierci rodziców, majątek garbowski i boguciński folwark przejął sukcesor rodu Jezierskich – Jan, który potrafił dokonać prawdziwie trudnej sztuki: spławił bez reszty tę solidną i ogromną fortunę w niespełna 2 lata i wyleciał efektownie bez grosza przy duszy na bruk warszawski. W rezultacie, zadłużony majątek, w drodze licytacji przejął Bohdan Broniewski – ówczesny dyrektor lubelskiej cukrowni.

Jako ciekawostkę wskazać należy, że siostrą ostatniego właściciela z rodu Jezierskich była Irena Jezierska, która ze związku z Józefem Tadeuszem Tyszkiewiczem urodziła Krzysztofa Marię Tyszkiewicza – ojca urodzonej
w 1938 r. legendy i damy polskiego kina – hr. Beaty Tyszkiewicz. Ta wyśmienita aktorka o niezwykłej urodzie zagrała w wielu znanych filmach, jak choćby w Zemście, Lalce, Popiołach, Nocach i dniach. O swych garbowskich korzeniach B. Tyszkiewicz przypomina w swojej książce „ Nie wszystko na sprzedaż”.

 

 

 

 

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *