Ewidencja ludności wsi Bogucin z 1943 roku cz. 3

W ewidencji mieszkańców gminy Garbów, przeprowadzonej wiosną 1943 roku, znalazły się również rodziny wysiedlone z terenów uznawanych przez okupanta za rdzenne niemieckie.

Akcja przesiedleńcza rozpoczęła się w 1939 roku i dotyczyła ludności polskiej z okolic Gdańska, Pomorza Środkowego oraz Kraju Warty utworzonego w pasie rozciągającym się od Łodzi po Poznań i od Kalisza po Inowrocław. Liczbę wysiedlonych ocenia się na około milion osób. Na ich miejsce sprowadzano ludność niemiecką.

Po przymusowym opuszczeniu miejsca zamieszkania wysiedleńcy udawali się do punktów zbiorczych, których funkcję pełniły prowizorycznie przygotowane baraki, stodoły, obozy przejściowe lub budynki więzienne, a nawet kościoły. Tam poddawano ich selekcji, a następnie ładowano do  nieogrzewanych i pozbawionych urządzeń sanitarnych wagonów, przez co byli oni pozbawieni możliwości załatwienia potrzeb fizjologicznych. Nierzadko przez całą podróż nie otrzymywali również wody ani pożywienia, mimo że niekiedy takie podróże – z różnych względów – trwały po kilka dni.

Wysiedleńcy, po przybyciu na teren Generalnego Gubernatorstwa, byli zazwyczaj pozostawiani na pastwę losu, bez pracy, wyżywienia i dachu nad głową. Rolę opiekunów przejmowały więc gminy i sołectwa, rozsyłając przybyłe rodziny po gospodarzach, którzy mieli najlepsze warunki do ich przygarnięcia.

Do Bogucina skierowano 33 osoby z 9 rodzin. W tej liczbie znalazło się jedenaścioro dzieci w wieku poniżej 10 roku życia. Osoby te przebywały na łasce miejscowej ludności, aż do zakończenia wojny.