Ten sam gatunek, różne światy…

„Mężczyźni i kobiety różnią się od siebie. Nie są lepsi ani gorsi. Łączy ich jedynie przynależność do tego samego gatunku. Żyją w różnych światach, według innych kodeksów wartości. Wszyscy o tym wiedzą, ale bardzo niewiele osób, a zwłaszcza mężczyzn, ma na tyle odwagi, aby to przyznać.” Czy taki wstęp nie zachęca do poznania istoty tych dwu odległych kosmosów? I absolutnie nie chodzi tu o ośmieszenie którejkolwiek płci, ale o uświadomienie i przyjęcie do wiadomości diametralnych „fizyczno – chemicznych” różnic między nimi. Życie byłoby o wiele prostsze, gdyby w programie nauczania znalazło się miejsce na podręcznik – przewodnik po człowieku pod tytułem: „ Dlaczego mężczyźni nie słuchają, a kobiety nie umieją czytać map” Allana i Barbary Pease. Od najmłodszych lat wiedzielibyśmy to, co w trudzie codziennych relacji damsko – męskich odkrywamy, ale niekoniecznie przyjmujemy i akceptujemy. Gdybyśmy akceptowali swoją odmienność, zamiast bawić się w „pigmalionowe przeróbki” nie zadręczalibyśmy się tym, że:
– mężczyźni potrafią robić „tylko jedną rzecz naraz”
– kobiety uwielbiają mówić i rzadko kiedy mówią wprost
– kobiety nie mają rozeznania w terenie
– mężczyźni sporadycznie przyznają się do błędów
– kobiety mają problem w parkowaniem
– mężczyźni unikają zobowiązań i nie dostrzegają szczegółów
– kobiety mówią, a mężczyźni uważają, że nie dają im spokoju
– mężczyźni są gruboskórni
– chłopcy rywalizują a dziewczynki współpracują
– mężczyźni lubią rzeczy a kobiety – ludzi
– mężczyźni nie cierpią rad.
A co sprawia, że jesteśmy – jacy jesteśmy? Na to i inne pytania odpowie wspomniana publikacja, którą czyta się jak powieść akcentującą prawdy o kobietach i mężczyznach w sposób, i poważny, i dowcipny:
„Mężczyźni żartują, że po ślubie śpią blisko drzwi po to, aby szybko stamtąd uciec. W rzeczywistości jest to instynkt obrońcy.”
„Jaka jest różnica między kobietą cierpiącą na PSM a terrorystą? Z terrorystą można negocjować.”